شعرکده

ما که هیچوقت ملتفت نمیشیم چطو میشه یهو سر و کله ی دلبر پیدا میشه اونم نصفه شبی . انگاری این بالش ِ مارو ، به جای پَر از جمبل و جادو پر کرده باشن! چشامونو که میبندیم ، همه جا تاریک میشه ، سیاهه سیاه میشه ، ساکت میشه ، بی صدا میشه ، آروم میشه . همینجوری توو تاریکی واس ِ خاطر خودمون چشم میگردونیم . دست خودمونم نیست انگاری پی ِ چیزی میگردیم . پهلو به پهلو میشیم . بوی خاطرات اتاقو پر میکنه . توو همون تاریکی چشای دلبر برق میزنه ، دلمون تیت و پَر میشه برای نگاش .

دلبر ک اخماشو میکنه توو هم ، دنیا تیره و تار میشه یه جوری که انگاری یه سطل قیر پاشیدن به زندگی ، سنگینیش دست میندازه بیخ ِ یقه ات ، هی گلوتو فشار میده ، اونم به قصد ِکُشت ! دلمون میشه قد یه دونه ارزن ، هی جون میکنیم توو انزوای خودمون . زمان مث ِ کش ِ تنبون ، الکی الکی کش میاد . هی یادمون میندازه چقده همه چی مزه ی زهرمار میده . دلبر تلخی که میکنه ، غم عالم میاد توو دل لامصب ما ! تلخ میشه شیرینی ها ، هوا نچسب میشه ، گلا کریه میشن ، آدما رو نمیشه قد دو کلوم